από εκείνα τα βάζα με τα γλυκίσματα
που είχε η γιαγιά μου φυλαγμένα και
καταχωνιασμένα στα ντουλάπια της
και εγώ σαν λαγωνικό τα μυριζόμουν
και τα ανακάλυπτα
μετά από ώρες που ψαχούλευα .....
Τα πήγε λοιπόν και τα έφερε η ζωή που την εικόνα εκείνη,
την κάναμε πράξη και να που τώρα πια και οι τρεις γενιές
(γιαγιά, μαμά και κόρη) μαζί φτιάχνουμε τέτοια γλυκίσματα.
την κάναμε πράξη και να που τώρα πια και οι τρεις γενιές
(γιαγιά, μαμά και κόρη) μαζί φτιάχνουμε τέτοια γλυκίσματα.
Άλλοτε μαζεύουμε και άλλοτε αγοράζουμε φρέσκα φρούτα εποχής
και φτιάχνουμε παρεούλα μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού
και τα φυλάμε μετά σε ωραία βαζάκια με χειροποίητες ετικετούλες.
Μαζεύουμε και κάππαρη και την φτιάχνουμε.
Κάνουμε και ντοματούλες λιαστές και πάστα ελιάς.
Φτιάξαμε και το περίφημο λικέρ λεμόνι
πάντα με την πολύτιμη βοήθεια της γιαγιάκας μου.
Και συνεχώς δοκιμάζουμε νέες γεύσεις με παλιές πετυχημένες συνταγές.
Τα ντουλάπια της γιαγιάς αποτελούν
μια αστείρευτη πηγή γεύσης και έμπνευσης.
μια αστείρευτη πηγή γεύσης και έμπνευσης.
Πρόσφατα φτιάξαμε βανίλια υποβρύχιο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω
πόσες παιδικές μνήμες ξεπήδησαν από αυτήν την προσπάθεια.
Δεν πρέπει όμως να παραλείψω να σας πω
πως ψάξαμε, δοκιμάσαμε και βρήκαμε
πως ψάξαμε, δοκιμάσαμε και βρήκαμε
το καλύτερο λιαστό γλυκό κρασί, "ΕΥΛΟΓΙΑ" το όνομα του
και το ωραιότερο θυμαρίσιο μέλι.
Τελικά, οφείλουμε πολλά
σε αυτό μου το κουσούρι
που λέγεται ψαχούλεμα
γιατί δεν ευφησυχαζόμαστε ποτέ.
